این همه درد عیان لیک دوا نیست که نیست .

اصلا برای چه باید بنویسم . مگر تو مینویسی ؟ مگر تومیخوانی آنچنان که من میخواهم ؟ 

من مینویسم چنان که گوئی تو میخوانی اما آیا تو هممیخوانی چنان که من میبینم ؟

در این وانفسا خبری نیست که نیست.

نوبت عاشقی ما و منی نیست که نیست .

میشود خواب و خیالی شد و لبخندی زد .

لیک از وصل و وصالت خبری نیست که نیست .

حال دیگر نه منی مانده نه مائی در بین .

این همه درد عیان لیک دوا نیست که نیست .