اصلا همون سنگ صبور بهتره
اگه مثلا درخت صبور بود یا
آب صبور
یا خاک صبور
یا کوه صبور و حتی اگه
آدم صبور بود که نمیشد حرفهام رو بهش بگم
فقط یه سنگ اونم از نوع سخت سخت و صبورش
میتونه دردها رو بشنوه و ککش نگزه
و آدم خالی بشه از گفتن
از اینکه
قراره ثانیه ها به دقیقه
دقیقه ها به ساعت و روز و
روزها به هفته و ماه و سال و سالها تبدیل بشه
و نشه که خواسته ی دلت عملی بشه
اونم خواسته هائی که برای بعضی ها خنده داره
مثلا یکی از خواسته هات این باشه که
هر وقت روز که خواستی یا هر زمان از شب
یکی رو داشته باشی که بغلش کنی و اونم دوست داشته باشه این کارت رو
یا اینکه وقتی خوابت نمیاد باهات بشینه و بزاره که نازش رو بکشی
آخه همه چیز که شهوت و رابطه و ابن جور چیزها نیست
اینکه یکی باشه که حسش کنی و حست کنه
براش حرف بزنی و به حرفهاش گوش بدی
بهش دل بدی و ببینی که دلش رو بردی
اینها شدنیه اما .
یه کوه درد هست که نمیشه که بشه
اینها که گفتم پولی نیست
هزینه ای نیست
اینها دلیه
باید یکی بخواد
دوست داشته باشه
که تو هم براش بسازی
حالا که جز سنگ صبور کسی و چیزی نیست
که بشنوه راحت تر میشه گفت .
لعنت به این دنیا که قرار نیست آرامش محض داشته باشه
نه قراری
نه قرارگاهی
نه دل آرامی و
نه آرام جانی
لعنت به دنیایی که
باید از همه ی اون به چاه پناه ببری
یا به یه تیکه سنگ
اونم از نوع سخت سخت و صبورش
که از شنیدن حرفهات ککش نگزه و تو راحت باشی
که کسی نیست حرفهات رو بشنوه .
درباره این سایت